Ode ai porceddhruzzi, di Pippi Toma

U strùffulu ncumincia prima ‘nnàsca
cu mpuzzùna t’òiu fattu la cucina,
ci nù tene cantùne a pija ‘n tasca
cu friscia a lu focu fina-fina
na scorza te portacàllu pe la nasca,
cu nù senta sapùre te sìntina

quannu lu mangia a tòrtanu, – ssettàtu
a la taulàta grande te Natale -,
e cu bbìa te sùsu nu muscatu
te ùa te vigna, te quiddhu speciale,
pe disòbblicu ùtu rricalàtu
pe nu favore fattu te zinzàle;
ma se sapia quantu te fatica
ddha calàta li custa a la mujère,
ca sana-sana, scàna ‘llu taulièri
ddhi mille struffulèddhu, ‘ppoi ‘lli frìscia,
a iddha li tuzzàva nù bicchieri
pe brindare, cu core nnamuratu,
-chiamate tradizioni- ha tramandatu
e ca ‘lla vita llèane li maru!
… e, ntàntu, mangi frittu mprofumàtu,
ca poi nunn’è custatu tantu caru
se penzi a tuttu quiddhu c’hai ccattàtu:
farina, oju, alcool, muniàca,
u tiempu ca lu gas stave ddumàtu
su’ spese ca supporta òne pàta,
puru se na fimmana ha jutàtu
cu lu cuntàre ca lu tiempu mmàca.
Poi, la stessa sira, tutta sula
a fimmana te casa se lu ggiùsta
a tòrtanu, a taràddhu, a cuddhùra
scrummànnu l’anisìni t’intru a busta,
cannella fatta a prùle, cu misura,
e mele ‘nchinu, quantu custa-custa,
e mèndule te pignu pe decòru
sparpàja tuttu sùsu: sti culuri
a l’òcchiu prèsciu, a ‘llu nasu ndòru,
li quardi e te piace cu ddimùri
sta pènzi – ète curuna t’alloru
pe iddha – e, ‘ntra te tie, “che duri!”.

Pippi Toma (Maglie, dicembre 2011)